Amandine

'De Amandine 0.129' was de laatste Ijslandvaarder en herinnert aan de meest beruchte periode uit de Vlaamse visserijgeschiedenis toen onze vissers wekenlang de mooiste en lekkerste vis achterna gingen naar het ijskoude maar zuivere water rond Ijsland. Veel kustbewoners bekochten dit met hun leven. De Ijslandvaarder werd door de stad Oostende aangekocht en volledig gerenoveerd. De modernste audiovisuele technieken werden aangewend om het leven aan boord van een Ijslandvaarder zo authentiek en realistisch mogelijk weer te geven. Die aanpak wordt ook aangehouden voor de inrichting van het dek, het visruim, de kajuiten, de machinekamer... met levensgrote poppen, geluiden en zelfs geuren wordt de indruk gewekt dat men echt aan het varen is. Rond de achterzijde van het schip een tweede blikvanger: de reconstructie van een straatje uit het Oostendse Visserskwartier anno 1960 jaren met winkeltjes, een café en zelfs een bordeel.

Het kostte twee jaar van hard en geconcentreerd werken in de oude scheepswerf ‘Seghers’ om het schip in zijn oorspronkelijke glorie te herstellen. U vindt de Amandine op de vernieuwde Visserskaai in het hart van Oostende.

De IJslandvaart is het bevissen van de rijke IJslandse visgronden van de Noordzee rond IJsland door vissersschepen zoals de O.129 Amandine.
Duizenden vissers van vele landen verdienden hun brood op IJslanders. De wateren rond IJsland waren een van de rijkste ter wereld. In die tijd betekende kwantiteit, soms tot 6000 kg vis per dag, meer dan kwaliteit.
De tocht naar IJsland nam vanuit Oostende zo'n vier dagen in beslag over een afstand van 1005 zeemijl, via wateren die geregeld door stormen werden geteisterd. IJslandvaarders waren stevig gebouwd om het lange verblijf op soms woelige zeeën te doorstaan. Tijdens de 20e eeuw gingen tal van schepen verloren. Vanaf 1945 verloren 49 vissers het leven in de IJslandse waters waarvan er 23 door golven overboord werden gesleurd.

Na een tocht van gemiddeld drie weken kreeg de bemanning drie dagen rust.