Het eerste gedichtje waar ik ooit kennis van nam, het moet al héél oud zijn want mijn vader leerde het als kind en heeft het aan mij geleerd toen ik een klein meisje was.
Vandaag zou hij 91 geworden zijn maar helaas is hij al enkele jaren heengegaan.
Hier volgt het gedichtje:
Onze kat
Onze kat kan muizen vangen,
dat is waar, dat kan ze fijn.
maar... ze kan ook boter langen,
en dat zou niet mogen zijn.
Moeder stelde gistermorgen
de melkpot op de kas,
onze kat was weer verborgen,
niemand wist waar ze was.
Moeder ging dan naar de kelder,
om wat rapen en wat selder
en wat spek voor hutsepot.
Vrezend dat de slimme kater
daar zou zijn een weinig later
deed ze nog de deur op slot.
Moeder was nog niet beneden
of daar kwam met stille treden
onze poes voor de dag
uit de wieg waar 't kind in lag,
recht naar 't kasken
daar aan krabben, wip erop en toen aan 't slabben.
Maar haar kop was juist zo groot,
dat hij in het pintje sloot.
Moeder deed de deur weer open,
poesje meende weg te lopen,
doch niet ziende waar ze was,
viel ze neder van de kas.
Wipt ineens de trappen op...
met de melkpot aan haar kop.
...
3 opmerkingen:
psychoanalytisch analyseren en zeker niet waarom je vader dan aan zijn klein dochtertje voorlas (haha!)
Beroepsmisvorming?
Wat vind ik het fijn om dit terug te hebben, ik hoor het hem nog zeggen en zn ogen blonken van plezante ondeugendheid...Wat een toffe herinnering.Ik weet zeker dat pépé het ook tof had gevonden om op jouw blog genoemd te zijn.
Een reactie posten