Marie
“Ophoepelen!”
Verschrikt slaat hij z’n ogen op
ze deinst even achteruit
azuurblauwe ogen in een verwoest gelaat
“verdwijnen nu” snauwt ze
Ik heb me gewassen, haren gekamd,
verse kleren met weinig gaten
pantoffels maar schoenen knellen
een blauwe en een rode sok
Hij zit alleen op een bank
dromend denkend aan haar
“ik zag je loeren naar Lise
vuile oude viezerik”
Lise geeft hem een voorzichtig glimlachje
ze duwt het kind achter haar rug
“Marie” met moeite komt de naam
over zijn verdorde lippen
Hij wil het vertellen, hoe ze lijkt
op zijn kleine meisje dat kwijt is
jaren zoekt hij haar
gelooft niet dat ze dood is
Er komen meer vrouwen
“pedofiel” “blijf uit de buurt”
hij begrijpt het niet
langzaam staat hij op
Nieuwsflits
‘eenzaat verdronken in vijver
tien jaar geleden verdronk op
dezelfde plaats de zesjarige
Marie zijn kleindochter’
Suzanne
4 opmerkingen:
Een drama dat een leven compleer verteerd, gevat in een paar zinnen, je kent de mens die bezopen als hij is niemand meer begrijpt en ook zich zelf niet, geen denken aan voor hem,
om opnieuw te kunnen beginnen,
Uitgestoten,
het water een verlossing,
de ramp roofde zijn kloten.
Een echte Suzanne, ;-)
Met een mooi beeldje als toegift.
Niemand begrijpt zijn verdriet om Marie...Zoekt haar en dacht haar te zien. Eenzaam verdwijnt hij. Mooi Suzanne
Suzanne kan gedichten maken die de pijn vertolken en die je voelt in je pens.
Je hebt wel een eigen stijl, Suzanne. Leuk dat je weer aan het dichten bent!
Een reactie posten