Staatszaken

Staatszaken

wie zijn wij nog?

het bevroren water van ons leven

staart wankel en bleek voor zich uit

op geen beurs ter wereld met stip genoteerd.

er staat geen driekopsraket op ons gericht

amper bijwijlen een geurende Ansichtkaart

onze uiteengedreven hersenen durven

wel eens een licht avondmaal over te slaan

maar jandorie nooit 75 dagen aan één stuk door

geen gewijde zelfmoordterrorist gooit

een kramakkelige internetgranaat

in het lauwe rusthuis van onze living

het zal welhaast een kwarteeuw zijn geleden

dat nog eens giftig cadmiumafval

vakkundig werd gedumpt

tussen de hortensia’s van onze tuin

altijd zijn het de dochters van anderen

die met Rohypnol worden verdoofd

of in gerestaureerde internaten

te midden de duinrozen worden verkracht

we hebben zelfs geen asbest in onze longen

en in Auschwitz nee

daar hebben we nooit een ster gedragen

geen spandoek of gescheurde vlag

sleept ons lijf en leden over straatstenen

ons hart bengelt niet aan de hoogste boom

en ons gezicht kleurt nog zelden rood

in Straatsburg hoeden we er ons voor

dure eden te zweren

de Mexicaanse griep haalt

minachtend haar neus voor ons op

we jubelen al als de goden

in een goede luim

ons een keer laten niezen

niet eens een branderig wespennest

waarvoor staatscamera’s hun hol verlaten

roddelen en reutelen

in het schuim van schuilplaatsen

waar ook Google Earth

edelmoedig zijn verlies erkent

en katten ’s nachts op motten jagen

Eric Rosseel, 5 juli 2009.

Het doet me genoegen om een echte 'Rosseel' vers van de pers aan jullie te mogen voorstellen,

dankjewel Eric.