Dat je me negen maanden liet wonen in je buik,Dat je zo blij waart met me,
Dat je me voedde, waste, wiegde,
Dat zodra ik een kik gaf je naast mijn bed stond.
Dat ik nooit naar school hoefde zonder ontbijt,
Dat ik altijd netjes gkleed liep,
Dat je pas kon slapen als je me hoorde thuiskomen,
Dat je er waart als ik je nodig had.
Dat zal ik nooit vergeten of toch?
Aan alle mama's die een kind hebben dat er van overtuigd is dat het volwassen ter wereld kwam uit het niets,
Dat geen contact meer wenst als ware mama dood, alsof ze niets met wat het geworden is had te maken,
Aan deze mama's schenk ik uit naam van de kinderen die hen 'vergeten' zijn
een roos.
Droog je tranen, je hebt je best gedaan, zonder gebruiksaanwijzing kreeg je je kind groot.Al is de roos virtueel daarom is ze niet minder oprecht.
2 opmerkingen:
Ioevallig beland ik op uw blog en u heeft gelijk, ik heb 2 kinderen, zoon en dochter, zoon na huwelijk met meisje die niets had dan de kleren die ze aanhad, geholpen tot op het bot, bekijkt ons niet meer, dochter heeft vriend van 20 jaar ouder, omdat ik zei dat het normaal is dat hij moet betalen voor zijn vier kinderen heb ik het deksel op mijn neus gekregen.
En weet u mevrouw dat waren de liefste kinderen die iemand kon wensen.
Mijn man is er hartziek van geworden, ik ween bijna elke dag.
Familie Waytens.
Ik vind het triest voor u maar maak er een gedacht van, probeer met uw echtgenoot samen aangename momenten te beleven.
Eens ze volwassen zijn heeft u kinderen niet meer in de hand, ze gaan hun eigen weg, denk aan de mooie jaren die u had toen ze klein waren. Sterkte.
Een reactie posten