De bocht
Ik kijk niet langer meer om naar mezelf
het in bochten fietsen
steeds automatischer cirkels draaien
rond mijn eigen as
tollen
en stof vergaren
voor het stollend nageslacht
de schrale gehaktdagen voorbij
het dof gestommel in de lege glazen
op weg naar nergenshuizen
een kaartje kopen
richting maan
en dan de laatste trein
dat hij vandaag op tijd
te laat mag komen
Ik let niet langer op mezelf
laat het gezucht maar lopen
een bocht is altijd een buiging maken
Geen opmerkingen:
Een reactie posten