Het is merkwaardig stil rond de 50-jarige onafhankelijkheid van Congo.
Nochtans "staan de Belgische media er vol van".
Als anderen er niets over kunnen/willen vertellen, dan ik wél, als oud-koloniaal die sinds die onafhankelijkheid op mijn manier dit land heeft willen helpen, zoals vele anderen.
Maar die stillekes verdwijnen, oudjes die we zijn.
Wat moet er me dus 'van het hart'?
Dat 50 jaar ontwikkelingssamenwerking (OS) van ons land met Congo een lamentabel fiasco is. Dat het ganse Congo integendeel gezakt is tot een ongekende diepte van ellende. Hoeveel miljoenen euro heeft dat gekost? Voor WAT?
Als men mij antwoordt dat iedere druppel hulp van mens tot mens, hoe tijdelijk ook, toch iets moois is, dan begrijp ik dat volop. Maar gaat het dáárover, lieve mensen?
Ik daag iedereen uit die op het terrein aan die OS heeft meegedaan, en die soms met tranen in de ogen afscheid moest nemen van hartelijke, moedige en eeuwig-hoopvolle dutsen aldaar, ik daag ze uit om eerlijk te getuigen dat ze aan opbouw hebben meegeholpen.
In een land waar geen enkel van de ontelbare initiatieven ook maar één spoor achterhield, in een land waar alle opbouw verdwijnt als in een zwart gat.
Vertwijfeling, dát houden die misschien duizenden helpers ervan over. Zelfs deze die louter avontuur wilden beleven kwamen op de duur onder de charme van die mensen daar. Zelfs deze die louter 'om den brode' naar daar trokken, bezweken onder die onverklaarbare charme van het volk en het land, alles in een onvergetelijke mengelmoes vreugde, exaltatie en droefheid, radeloosheid, hulpeloosheid. Tenzij er hopeloze cynici onder zaten.
Hoeveel kafkaiaanse anekdotes zouden ik en zovele anderen niet kunnen aanhalen,? Hoeveel ogenblikken van geestes-stilstand, onbegrip, wanhoop?
Is er nu op de media één enkele gedegen analyse te zien, te horen, van het Waarom?
Heeft ook maar één enkele reporter de moed?
Neen, liever op implicite wijze "de schuld" gaan zoeken, zo 'niet ver van mijn bed'.
Gemakkelijker natuurlijk, vergt weinig intelligentie en nog minder ernstige documentatie.
Straks is het allemaal voorbij. De kijker en lezer zullen het vergeten, zoals zoveel andere nieuwtjes, in dat perpetuum mobile van berichtgevingen en beschouwingen.
Daarom eindig ik met vragen die me al die jaren plagen, waarop ik geen verhaal heb:
Hoe lang nog die zielige parodie van OS?
Hoe lang nog eer jonge idealisten hier beseffen dat de huidige OS in Congo geen instrument is maar slechts een werktuig ten behoeve van wie er aards voordeel van heeft?
Hoe lang nog eer onze gemeenschap zich dáártegen rebelleert?
(dit alles in één zucht getokkeld, en zonder herwerking, uit mijn hart)
Als anderen er niets over kunnen/willen vertellen, dan ik wél, als oud-koloniaal die sinds die onafhankelijkheid op mijn manier dit land heeft willen helpen, zoals vele anderen.
Maar die stillekes verdwijnen, oudjes die we zijn.
Wat moet er me dus 'van het hart'?
Dat 50 jaar ontwikkelingssamenwerking (OS) van ons land met Congo een lamentabel fiasco is. Dat het ganse Congo integendeel gezakt is tot een ongekende diepte van ellende. Hoeveel miljoenen euro heeft dat gekost? Voor WAT?
Als men mij antwoordt dat iedere druppel hulp van mens tot mens, hoe tijdelijk ook, toch iets moois is, dan begrijp ik dat volop. Maar gaat het dáárover, lieve mensen?
Ik daag iedereen uit die op het terrein aan die OS heeft meegedaan, en die soms met tranen in de ogen afscheid moest nemen van hartelijke, moedige en eeuwig-hoopvolle dutsen aldaar, ik daag ze uit om eerlijk te getuigen dat ze aan opbouw hebben meegeholpen.
In een land waar geen enkel van de ontelbare initiatieven ook maar één spoor achterhield, in een land waar alle opbouw verdwijnt als in een zwart gat.
Vertwijfeling, dát houden die misschien duizenden helpers ervan over. Zelfs deze die louter avontuur wilden beleven kwamen op de duur onder de charme van die mensen daar. Zelfs deze die louter 'om den brode' naar daar trokken, bezweken onder die onverklaarbare charme van het volk en het land, alles in een onvergetelijke mengelmoes vreugde, exaltatie en droefheid, radeloosheid, hulpeloosheid. Tenzij er hopeloze cynici onder zaten.
Hoeveel kafkaiaanse anekdotes zouden ik en zovele anderen niet kunnen aanhalen,? Hoeveel ogenblikken van geestes-stilstand, onbegrip, wanhoop?
Is er nu op de media één enkele gedegen analyse te zien, te horen, van het Waarom?
Heeft ook maar één enkele reporter de moed?
Neen, liever op implicite wijze "de schuld" gaan zoeken, zo 'niet ver van mijn bed'.
Gemakkelijker natuurlijk, vergt weinig intelligentie en nog minder ernstige documentatie.
Straks is het allemaal voorbij. De kijker en lezer zullen het vergeten, zoals zoveel andere nieuwtjes, in dat perpetuum mobile van berichtgevingen en beschouwingen.
Daarom eindig ik met vragen die me al die jaren plagen, waarop ik geen verhaal heb:
Hoe lang nog die zielige parodie van OS?
Hoe lang nog eer jonge idealisten hier beseffen dat de huidige OS in Congo geen instrument is maar slechts een werktuig ten behoeve van wie er aards voordeel van heeft?
Hoe lang nog eer onze gemeenschap zich dáártegen rebelleert?
(dit alles in één zucht getokkeld, en zonder herwerking, uit mijn hart)
De Amerikaanse journalist Dan Koeppel, op zoek naar zeldzame bananenvariëteiten, volgt samen met fotograaf Andrew McConnell, de Congorivier naar het landbouwstation en ontdekt in het Afrikaanse oerwoud de resten van een enorm onderzoekscomplex dat nog altijd wordt bemand door een aantal wetenschappers van de universiteit van Kisangani. Lees hierover meer in het juninummer van National Geographic Magazine.
http://magazine.nationalgeographic.nl/2010/05/24/national-geographic-magazine-juni-2010/
