Getij
Als Diogenes zoek ik een mens
want ik ben het niet waard
kind, er ligt een oceaan tussen ons
waarheid kust zacht
Jong, geen geloof, leugens, bedrog
spuitbus tegen onmensen
landt een vlinder
op een warme wang
Raspende tong likt
zilte tranen
smaakt naar de zee
onze moeder
Zorgend voor zandkorrels
bij eb en vloed
duistere metgezel
je vader is de nacht
Suzanne
4 opmerkingen:
Het is zo mooi, het maakt me woordeloos, ik blijf nog zeker
een uur mijmeren, het tij klotst
in mijn brein, en dat is fijn. ;-)
Ja, dat is een heel bijzonder gedicht, zowel naar vorm en inhoud. Ik ben tegelijk heel verbaasd én blij. Zoveel tegenstrijdige gevoelens gevat in de tegenstrijd van ebbe en vloed. Dit ga ik nog later nog een paar keer herlezen, want hoe je dit leest hangt af van het moment waarop je het leest!
Klinkt mooi, ik heb het een aantal keer gelezen en haal er wel weer weemoed uit, maar ik denk niet dat ik het hélemaal snap...
Doe zo voort en je zal nog een volledig eigen gedichtenbundel kunnen uitbrengen.
Slaapwel mijn lieve poëtische moeder, ik ben wel (sowieso) fier op jou.
XXX Nathalie
Prachtig Suzanne! Jij kind van de zee die je zo kenmerkt in dit verrukkelijk gedicht vol strijd tegen de wisselende golvenstroom.
lieve groetjes
Een reactie posten