Een gedichtje geschreven door een lieve vriendin aan haar zoon Matthias die onlangs uit coma ontwaakte na een zwaar ongeval, tijdens een slapeloze nacht schreef ze:
Matthias
.
Mijn lieve zoon,
je leeft in jouw wereld,
ver verwijderd van de onze.
Je bent de weg kwijt
maar stap voor stap
ben je op zoek.
Tastend, struikelend, met vallen en opstaan.
Verlangend en vragend
naar wat ooit was,
maar nooit meer zal zijn.
.
.
Neem je tijd, wij wachten op je.
Hoelang je die weg ook gaat,
het doet er niet toe.
Je hebt meer dan genoeg wilskracht,
met liefde en geduld kan men zoveel bereiken.
.
.
Op een dag...mijn jongen
zal je de weg terugvinden...
Ik weet dit zeker
want je bent mijn zoon.
.
.
Christel
.
.
Het ontroerend gedicht zal eerstdaags in Libelle verschijnen.
7 opmerkingen:
Ontroerend gedicht omdat het zoveel realiteit bevat die je kan herkennen. Ik heb lang gelden iemand gekend die ook uit een langdurig coma kwam en de taal weer moest leren, nog niet zo lang geleden een goeie vriend die na een coma moest horen dat 25% van zijn hersenen beschadigd zijn en blijven. Ook hij moest en moet veel leren. Maar als je omgeven bent door mensen die om je geven en van je houden, dan komt het wel weer goed. Met geduld en met liefde, dat is het enige medicijn dat ik voor kan schrijven, maar aan het gedicht kan je lezen dat dit medicijn ruim voorhanden is en daardoor gelukkig niet getroffen zal worden door de bezuinigingen op de gezondheidszorg.
Denk dat ik haar ontroerend verhaal vandaag in Libelle las... wij duimen uit volle kracht , veel moed voor de familie
Een hoopvol verhaal met zoveel tederheid verwoordt! Veel sterkte en moed om te vechten voor een terug normaal bestaan!
Klinkt als een liefdevolle familie, steunen, begrip opbrengen in moeilijke tijden, gebeurt nog zelden; chapeau voor die mama.
Prachtig als mensen op een dergelijk moeilijk moment het met een gedicht kunnen uiten, heel mooi verwoord. Ik hoop dat de jongen ontwaakt en weer zichzelf wordt.Idd liefde is hier het sleutelwoord. Marleen
Ik zal jullie reacties doorgeven aan Christel rond kerst.
Na het lezen van je blog ben ik om de libelle gereden en het verhaal gelezen. Wat kan je hierbij zeggen dat het verdriet verzacht? Ik weet het niet maar wat ik wel weet is dat tussen ouders en hun kinderen die hecht zijn met elkaar er onvoorwaardelijke liefde is no matter what. En het is dat gevoel dat ik krijg bij het lezen van dit verhaal. Veel moed en hoop op een goede evolutie aan de ouders!
Een reactie posten