... Hoeft men teminste geen koffers te pakken
Noch plannen op papier te zetten,
Met onbedoelde begeleiding van wat men vergeet,
Voor het vertrek, vrijblijvend nog, de dag daarop.
Men hoeft niets, niets te doen
Aan de vooravond van nooit vertrekken.
Welk een rust niets meer te hebben om van uit te rusten!
Grote gemoedsrust, de gemoedsrust zelfs geen schouderophaal op te brengen
Voor dit alles, alles al gedacht te hebben,
Is het, welbewust te zijn beland bij niets.
Grote vreugde als geen vreugde meer van node is:
Een omgekeerde buitenkans.
Hoe vele malen lang reeds leef ik
Het vegatieve leven van het denken!
Alle dagen,sine linea,
Rust in ruste, rust...
Grote gemoedsrust...
Welk een vrede, na zo vele reizen, geestelijke en lichamelijke!
Hoe heerlijk kijken is het naar de koffers, starend als naar niets!
Sluimer, mijn ziel, sluimer!
Grijp je kans en sluimer!
Sluimer!
Kort is de tijd die je gegund is! Sluimer!
het is de vooravond van nooit vertrekken!
(27-09-1934)
© Fernando Pessoa
2 opmerkingen:
Eén van zijn leukste paradoxale !
Ik denk dat deze eigenlijk als "Alvaro de Campos" en niet als F.P. is gecatalogeerd, maar je weet, mijn boeken zijn ingepakt.
In ieder geval denk ik niet dat F.P. een copyright had. Het gedicht was volgens mij tijdens zijn leven ook volslagen onbekend. Maar ja, ik eb dus mijn koffers wél gepakt. F.P. heeft (tenzij onder bevel van zijn ouders als minderjarige) nooit één poot buiten Lissabon gezet. Hij was veel sedentairder (let wel: ik zeg niet "luier") dan de opruimer van dit puin des aanstoots ...
Een reactie posten